นกแสนสวย กับ ถั่วของอาบัง

นกแสนสวย กับ ถั่วของอาบัง

กาล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีนกแสนสวยตัวหนึ่ง มันเป็นนกที่มีขนสวยงามมาก ผู้คนที่พบเห็นต่างก็อยากได้ตัวมันไว้ครอบครอง แต่ก็ไม่เคยมีชาวบ้านคนไหนที่จะสามารถจับนกแสนสวยตัวนั้นได้เลย ทั้งนี้ก็เพราะ มันเป็นนกที่บินได้อย่างปราดเปรียวว่องไวมาก

อยู่มาวันหนึ่ง ก็มี “อาบังขายถั่ว” มานั่งที่ใต้ต้นไม้ที่นกแสนสวยตัวนั้นอาศัยอยู่ พอนกแสนสวยเห็น “ถั่ว” ที่อยู่ในตะกร้าของอาบัง ก็เกิดอยากกินขึ้นมา จึงร้องถามอาบังว่า

“อาบัง อาบัง ขอถั่วให้ข้ากินบ้างจะได้ไหม”

อาบังได้ยินดังนั้น ก็ตอบกลับไปว่า “เจ้าอยากกินถั่วเหล่านี้หรือ ได้ซิ ข้าจะแบ่งถั่วให้เจ้ากินบ้างก็ได้ แต่…ข้าขอ แลกกับ “ขนปีก” ที่แสนสวยของเจ้าสัก “หนึ่งเส้น” ได้ไหมล่ะ”

เมื่อนกแสนสวยได้ยินดังนั้น ก็ก้มลงมองที่ขนของตนเอง แล้วคิดว่า

“ขนปีกของเราก็มีเยอะมาก ถ้าจะยอมเสียให้อาบังไปสักเส้นสองเส้นก็คงจะไม่เป็นไรหรอก” ว่าแล้วนกแสนสวยก็เลยถอน “ขนปีก” ของมันแลกกับ “ถั่ว” ของอาบังไป

วันต่อมา... อาบังขายถั่วก็มานั่งพักที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นอีก นกแสนสวยก็ถามกับอาบังอีกว่า

“อาบัง อาบัง วันนี้ขอถั่วให้ข้ากินอีกจะได้ไหม”

อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า “ได้ซิ…แต่ข้าขอขนปีกที่แสนสวยของเจ้าแลกเปลี่ยนเหมือนเดิมก็แล้วกัน”

นกแสนสวยก็คิดเหมือนเดิมว่า ขนมันยังมีอยู่มากมายก็เลยถอน “ขนปีก” ให้กับอาบังไปอีก

เรื่องเป็นอยู่เช่นนี้ต่อไปอีกหลายวัน จนกระทั้งถึงวันหนึ่ง เมื่อนกแสนสวยก็ขอถั่วอาบังกินอีก อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า

“ขอขนปีกแสนสวยแลกเปลี่ยนก่อน” นกแสนสวยก็ไม่รีรอและรีบถอน “ขนปีก” ให้กับอาบังไปทันที แล้วก็ลงมากิน “ถั่ว” ของอาบังเหมือนเช่นทุกวัน

แต่วันนี้ สถานการณ์กลับเปลี่ยนไป เมื่อมันลงมาเพื่อกินถั่ว “อาบัง” ก็รีบตะครุบจับ “เจ้านกแสนสวยตัวนั้น” ไว้ได้สำเร็จ

ทั้งนี้ก็เพราะว่า...

“ขนปีก” ของ “นกแสนสวย” ตัวนั้น เหลือน้อย เกินกว่าที่จะบินหนี “อาบัง” ได้ทัน นั่นเอง!

จงเป็นผู้ลิขิตชีวิตของตนเอง

“เวลาของเรา” นั้นกำลังเหลือน้อยลงไปทุกขณะ แต่เราก็มีอิสระที่จะเลือกว่า เราจะให้ “เวลาของเรา” กับใคร

หาก นกแสนสวย เปรียบเป็น ตัวของเรา ในวันนี้

ขนปีกของนกแต่ละเส้น ก็คือ เวลาของเรา ที่มีอยู่

และ อาบังขายถั่ว ก็เปรียบได้กับ นายจ้างของเรา นั่นเอง

ส่วน ถั่วที่อาบังให้ ก็คือ เงินเดือน ที่นายจ้างให้กับเรา

ทุกวันนี้ เราได้ยอมมอบ “เวลาของเรา” ให้กับ “นายจ้าง” เหมือนกับที่ “นกแสนสวย” ได้ถอน “ขนปีก” ให้กับ “อาบัง”

และ “นายจ้าง” ก็ได้ให้ “เงินเดือน” อันน้อยนิด เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน เช่นเดียวกับที่ “อาบัง” ให้ “ถั่ว” เพียงไม่กี่เม็ด กับ “นกแสนสวย” ตัวนั้น

“ขนปีกแสนสวย” ที่เคยมีอยู่อย่างมากมายนั้น ค่อยๆลดจำนวนลง เช่นเดียวกับ “เวลาอันมีค่า” ที่ค่อยๆเหลือน้อยลงทุกขณะ

ความคล่องแคล่วว่องไวในการ “บิน” ที่เคยมี ก็ลดน้อยถอยลง ตามจำนวน “ขนปีก” ที่สูญเสียไป นั้นก็คงเหมือนกับ “ความสามารถ หรือ พลังในการทำงาน” ของเราที่กำลังลดน้อยลงตาม “กาลเวลา” ที่ผ่านไป   

หากสถานการณ์ยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ...

เราก็คงจะเหมือนกับ “นกแสนสวย” ที่ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ถูกจับ ถูกกักขัง เหมือนดั่ง “นกน้อยแสนสวยในกรง” หรือ เป็นเพียง “สัตว์เลี้ยงของอาบัง” อีกหนึ่งตัวเท่านั้นเอง

เพียงแต่วันนี้ ...

เรายังโชคดีที่เราได้ “คิด” ในขณะที่เรายังคงมี “เวลา และ ความสามารถ” คงเหลือมากพอ ที่จะออกไปแสวงหาสิ่งใหม่ๆให้กับชีวิต 

ดั่งเช่น นกน้อยที่มี “ขนปีก” มากเพียงพอที่จะโผบินสู่ท้องฟ้าอย่างอิสระได้

ถึงเวลากางปีกแล้วโผบิน
สู่ชีวิตใหม่ที่คุณจะเป็นผู้ลิขิตชีวิตตัวเองได้แล้ว

หรือว่าเวลานี้ คุณคือนกที่เหลือขนปีกน้อยเกินไปเสียแล้ว?